Commentaar bij de tijd

Op 28 juli schreef dr. Arjan Plaisier, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland een commentaar bij de tijd, zoals dat wekelijks gebeurt op de website van de PKN: https://www.pkn.nl/actueel/Nieuws/nieuwsoverzicht/Paginas/Commentaar-bij-de-tijd

Dat ging over de oorlog in Gaza met als gevolg de demonstraties in ons land, waar antisemitische leuzen aangeheven werden en bedreigingen geuit aan het adres (letterlijk) Joodse burgers. Hier en daar is de Hitlergroet gebracht en zijn hakenkruizen getoond en zwarte IS-vlaggen vertoond. En bij Opperrabbijn Jacobs uit Amersfoort is er aantal keren in de afgelopen tijd een steen door de ruiten van zijn huis gegooid. Daarover schrijft dr. Plaisier bezorgd en eindigt met de oproep: Opperrabbijn Jacobs, blijft u alstublieft in Nederland!

Waarom ik daar hier op terugkom?

Omdat we afgelopen maandag op de kerkenraad hoorden, dat op huisbezoek wel eens geklaagd is, dat de kerk zo weinig van zich laat horen over dit soort dingen. Nu is de krant niet meer zo royaal in het weergeven wat de kerk naar buiten brengt.

Dus moet je naar de computer gaan om de commentaren te lezen op de site van de kerk.

Nu we een nieuwsbrief hebben gekregen, ga ik weer verder met het schrijven van een column voor de website van onze kerk, die dan ook in de nieuwsbrief komt.

Ik haal nog even een gebeurtenis aan, die ik ook zondag 12 oktober heb genoemd. Dat past op zondag van Zending, Werelddiaconaat en Ontwikkelingsamenwerking!

In Amsterdam moppert een mevrouw bij het instappen in tram 9, dat de tram zo laat is. Ik heb wel een half uur gewacht, klaagt ze met opgewonden stem. De trambestuurder spreekt haar in de microfoon toe, zodat iedereen mee kan luisteren en hij zegt: ik ben helemaal niet te laat, ik rijd precies op tijd, maar er zijn twee trams uitgevallen. Want bij het Centraal Station is een mevrouw gevallen in de tram en zij moest geholpen worden, zodat de tram niet kon wegrijden en de tram daarachter ook niet en ik kon eromheen rijden en zo ben ik precies op tijd. De vrouw gelooft er niets van en moppert voort. En dan zegt de bestuurder, voor iedereen hoorbaar: mevrouw het gaat wel om een medereizigster van u en verder zou ik zeggen: God is met u allen, lof zij de Heer, halleluja. De hele tram schiet in de lach. Bij het uitstappen ben ik even naar voren gelopen om de trambestuurder te bedanken voor zijn getuigenis. Voor mij een bewijs dat voor het personeel van de GVB te Amsterdam de scheiding tussen geloof en staat niet bestaat…

Op die woensdag dat dit gebeurd is, heb ik een spreekbeurt in Vlaardingen over individualisme. Ik ben de trambestuurder dankbaar, dat hij me een mooi openingsverhaal in handen geeft. Want we zijn medereizigers van elkaar en de route is niet helemaal bekend, maar de eindbestemming wel: in het vaderhuis van God de Vader.

Ds. Scheltens

P.S.: iedere zaterdag hoop ik voor onze website een column te schrijven.