Vitale kerk met dalende cijfers
In het dagblad ‘Trouw’ van dinsdag 9 juli 2013 staat een somber bericht.
Bij dalende ledentallen zal de Protestantse Kerk in Nederland over 31 jaar zijn uitgestorven.
Het gaat niet over een diersoort of een plantensoort, maar over het verschijnsel kerkmens.
Bij de toelichting van de cijfers wordt opgemerkt, staat in het krantenbericht, dat de levensvatbaarheid van de kerk beter in beeld komt als je meer gegevens hebt.
Welke gegevens?
De aantallen doopbedieningen, belijdenissen, kerkelijke huwelijken en kerkelijke uitvaarten.
Maar voor een onderzoek daarover is geen geld. Plaatselijk kerkbezoek is ook een blinde vlek in het Landelijk Dienstencentrum. Misschien een idee: via de classis aan iedere wijkgemeente een lijstje vragen met de aantallen van net genoemde activiteiten. Met daarbij het aantal nieuwe ouderlingen, diakenen, pastorale medewerkers, organisten, beamerteamleden, vrijwillige kosters, bloemenverzorgers etc. Nu zeggen getallen en statistieken wel iets maar niet alles. Dat we leven in een tijd van krimp is duidelijk.
Dat de rand groter en groter wordt, is ook een waarneming, die niet overdreven is.
Maar: de gesprekken op kraambezoek en ziekenbezoek, het trouwgesprek, de gesprekken en het overleg voor een begrafenis zeggen veel over het gehalte van geloof. Dat we zondag a.s. een overstap beleven van kinderen die uit groep 8 van de basisschool en de kindernevendienst te voorschijn komen in de kerk met een feestelijk element en hoe dat vorm krijgt, daar voel je beter wat de kerk betekent.
Want de kerk leeft niet bij cijfers alleen.
Kerk zijn in 2013 is vaak een wankel evenwicht bewaren. Maar kwetsbaarheid is een kenmerk van het christelijk geloof, dat al bij Jezus en zijn 12 leerlingen aanwezig was.
De ene keer is de hemel dichtbij en de andere keer is de duivelse macht dichtbij.
Vertrouwen en twijfel gaan soms hand in hand. Soms zou je het anders willen hebben.
Maar het is niet anders. Dan toch koers zetten op het kompas van Gods Woord en het oog gericht houden op Christus. Onze tijd is de vanzelfsprekendheid voorbij. En de mogelijke verwondering ligt voor het oprapen.
Ds. Scheltens
P.S.: in verband met vakantie stop ik ook even met een column voor de zaterdag schrijven.
