Jonge dominees in actie voor ‘vernieuwde kerk’

“Het verlangen om back to basics te gaan is ons uit het hart gegrepen. Wat is het hoopvol dat we op een punt zijn aanbeland waarop we de kracht hebben gevonden om het roer radicaal om te gooien. Want waarom zouden we nog langer zuchten onder het juk van een voorbije vorm van de kerk?

We hoeven de kerk niet langer als stenen monument in stand te houden. De Geest verbindt ons aan de liefde van Christus. Hij zendt ons uit en sticht zijn gemeenschap als teken van zijn koninkrijk in de wereld. Laten we ons aan deze scheppende realiteit overgeven. Dan gaan we back to basics. Nu is het moment!

Het synoderapport Kerk 2025 taxeert de staat van de kerk in onze tijd eerlijk en dat geeft lucht. Kerk 2025 biedt een eerste ontwerp voor een kerk die wordt bevrijd van de kramp om het instituut te beheren, zodat nieuwe generaties kunnen geloven, hopen en liefhebben. We mogen hen niet belasten met een kerk die als een molensteen om hun nek hangt. Hoe zullen ze anders ontdekken dat de ontmoeting met God jou in de ruimte zet?”

Marleen Blootens (33), Jantine Van Iersel-Veenhof (29) en Jasper Van Schaik (36) zijn drie jonge predikanten in de Protestantse Kerk in Nederland. Ze vertellen hun verhaal in de pastorie van Van Schaik in Woubrugge. Samen met nog een vierde, Thejon Bos uit Twijzelerheide (Friesland), beginnen ze deze week een handtekeningenactie.

Ze zeggen: ‘De kerk is klein, wij weten niet anders.’ Ze starten een handtekeningenactie, als duwtje in de rug van Plaisier. ‘Het is nu of nooit.’

“De gemeenschap van Christus is natuurlijk niet alleen iets van zondagochtend om 10 uur. Dat lijkt het soms wel geworden”, zeggen ze.

keukentafel

Wat willen de jonge predikanten? Ze willen kerk zijn aan de keukentafel, buurtmaaltijden organiseren en een eetgroep vormen en lekker eten en met een goed glas wijn praten over de zin van leven.

En o, ja ze willen geen structuren, maar het Woord, dat het moet doen. “We weten: onze kerk gaat terug naar de basis, naar hoe het allemaal begon.” Van Schaik leunt achterover. “Echt een opluchting om dat te erkennen.”  Het gaat niet om de stenen, het gaat om het Woord.

Jantine van Iersel, predikant in Wateringen zegt: “Ik werk in een kerkvorm die al voorbij is, denk ik soms. De vorm is voor velen onverstaanbaar geworden. Als iemand zomaar binnen zou komen, zou die niet begrijpen wat we doen.”

Wat ik ervan vind?

Ik zou zeggen: laten we blijven letten op de verstaanbaarheid van wat we zeggen en doen. Maar ik merk in de kerk geen woord Chinees of Frans (- nu, een enkele keertje dan, als de dominee begint over het ‘moment suprème’…).

En verder: zuinig zijn op onze zondag en gewoon weer trouw om 10 uur naar de kerk komen. En af en toe ook gebruik maken van de rust en de diepgang van de avonddienst.

Laten we rustig even de tijd nemen om een hoofdstukje uit de Bijbel te lezen en daar een moment over door te denken en te filosoferen tegen het klankbord van de moderne samenleving, maar wel de Schriften serieus nemen en elkaar serieus nemen. Want de ‘zin van het leven’ is als een zee met hoge golven en vervaarlijke kolken. Het Licht op ons pad van de Heilige Schrift kan ons daar welkom bij zijn en is bepaald geen overbodige luxe.

Ik teken maar niet, want de keukentafel, de buurtmaaltijden en de eetgroep en wat je allemaal erbij haalt, is iets erbij en lang niet verkeerd. Maar wáárbij dan?

Kijk, dat wil ik toch zeggen: bij de eredienst, waar we als mensen de lof aan God hoog houden en waar de Heilige Israëls Zich wil laten vinden.

Ds. Wim Scheltens