Herinnering aan Israël en de Palestijnen

Via de email kwam ik in contact met een student die wil promoveren op de verhouding tussen de kerk en Israël. Ik herinnerde me ineens, hoe ik 2007 voor het eerst betrokken raakte bij een jongerenconferentie in ons land van christen-Palestijnen uit Bethlehem en Messiasbelijdende Joden uit Israël.

En hoe een Palestijnse jongen me vertelde: ,,Toen ik van de mogelijkheid om naar Nederland te gaan hoorde, heb ik vier dagen lopen bidden. Want als de Joodse kinderen me nu niet aardig vinden? Toen ben ik naar een bijeenkomst gegaan. Daarna heb ik besloten om mee te gaan. En ik heb vrienden gemaakt.”

Gedurende een week namen Israëlische en Palestijnse jongeren deel aan een bijzondere kampweek in het Hoek van Holland en Kollum (Friesland). Twaalf Israëlische en twaalf Palestijnse jonge mensen rond de zestien jaar konden voelen, dat ze allemaal gewone mensen zijn. De aanwezigheid van twaalf Nederlandse jongeren hielp mee om de sfeer van een politiek conflict te verleggen naar de eigen belevingswereld van jongeren die allemaal opgroeien in een christelijke levensstijl.

Op een bijzondere wijze kwam dat tot uitdrukking door de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan uit te beelden, eerst zoals die in de Bijbel beschreven staat. Daarna in een eigentijdse omlijsting: een Jood wordt in elkaar geslagen en Palestijnse mannen schieten hem te hulp. Wat zo’n Bijbels thema losmaakt, is moeilijk te beschrijven. Het besef dat Christus de tussenmuur wegbreekt geeft bevrijding en energie om te werken aan dromen die werkelijkheid kunnen worden. Een Israëlische deelnemer ontdekte dat ,,die Palestijnse jongens en meisjes (van de Westoever) best aardig zijn. Helemaal niet zoals ik me had voorgesteld.”

Hoe reëel is verzoening als grondgedachte van het Evangelie van Jezus Christus in zo’n diepinsnijdend conflict als dat tussen Israël en Palestijnen? Hoe reëel is de oproep van Jezus om je vijanden lief te hebben? Wat voor redelijke en emotionele argumenten zijn daarvoor en daartegen in te brengen? Je komt zo terecht op het snijpunt van geloof en weerbarstig leven.

Weet u, we hielden gewoon vast aan de Bijbel met die woorden uit Johannes 4 – het heil is uit de Joden. Maar het heil blijft niet beperkt tot de Joden, ook Palestijnen moeten in vrijheid en verantwoordelijkheid kunnen leven en economisch stabiel worden en hun identiteit ontwikkelen als gewone mensen met gelijke rechten.
De deelnemers vielen elkaar in de armen bij het afscheid. Het uit Israël afkomstige deel vloog maandag terug naar de luchthaven bij Tel Aviv, de Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever vlogen een dag later naar Amman. Een veel langere en moeizame reis, maar alles was de moeite dubbel en dwars waard geweest.
Een kleine minderheid christen-Palestijnen en een nog kleinere minderheid Messiasbelijdende Joden vinden in het Evangelie bouwstenen voor bruggen slaan. Wie dit kleine niet eert, schiet wellicht voor een echte oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict zijn doel voorbij.

Ds. Scheltens

P.S.: iedere zaterdag hoop ik voor onze website een column te schrijven.